ve...bana...sakın...

Artık mutlu bir sarhoşluk hakim hayatıma

Düşünmek yok,

Sadece sevmek var

Eskisi gibi fotoğraflara gömülmek yok

Dokunmak var

Hem ruhen 

Hem bedenen

Artık parlamalar daha net
karanlık değil

karanlık yok...

Silüetler rengarenk

Çığlıklar daha anlamlı.

Gecelerce yazılara dökmek yok hisleri, harflerle konuşmak yok

Yazdığım umutsuzluk saçan tüm o şeyler, 

İçimdeki uçsuz bucaksız umutsuzluk denizi

Artık yok

Kurudu.

Yeşerdi ve dalları artık uçsuz bucaksız bir umut ağacı...

"ileride" lafı tarihe karıştı. 

Artık "günümüz" var. "Şimdi" var.

Çünkü daima anı yaşayarak senin olabilirim

Geçmişi anımsamak acıtır,

Geleceği düşünmek kuşkulandırır

Sadece seni düşünmek mutluluk verir bana

Sadece.

Seni...

Bizim bir mesafemiz, 

bizim bir duvarımız olmasın

Duvarları aşamayız çünkü, 

Yaralanırız

Hani hep derler ya, mesafeler incitir, acıtır diye

Yakın olup mesafelere yenilirsek

İşte bu daha çok incitir ve acıtır kalplerimizi...

İşte o zaman biz eskimiş duvarlar gibi dökülürüz,

Kayboluruz...

Ve bana lütfen "belki bir gün" deme. 

O kadar güçlü hissetmiyorum kendimi. Henüz değil. 

Sesim titriyor, bunu düşündükçe, üzüldükçe. Sesini duydukça... 

Aslında sesini duydukça ne güzel bir cümle, Nasıl içimi ısıtıyor, nasıl şair olasım geliyor biliyor musun?

Sırf sesinden duyabilmek için şiir yazdırtırcasına. 

Ve yastığa başımı koyduğumda gülümsetircesine. 

Sabahıma güneşin doğduğu gibi. 

Güneşim olduğun gibi. 

Güneşsizlikten eriyip, kalbimin buz olduğu günler

Bana tıpkı mucizevi bir biçimde doğduğun gibi. 

Batmasını istemediğim tek şey.

Ve bana sakın "ışığımı kaybettim" deme. 

Bu kadarına henüz hazır hissetmiyorum.

Çünkü beni hayatta tutan tek şey

Sende gördüğüm o yüce ışık

Onu göremezsem, üşürüm

Buz tutar damarlarım

Kalbim üşür

İncinir...

Bana her ne dersen de ama

"gidiyorum" deme. 

Buna inanmam.

İnanmak istemem. 

Çünkü gelirim,

Gittiğin yer her neresi olursa olsun

Gelirim. 

Gücümü toplar, nasıl ve ne şekilde olursa olsun gelirim.

Savaşırım.

Sırf hep bana doğ, bana bat diye yaşarım. Sadece bunun için.

Keşke her ihtimale açık olabilseydim. 

Keşke. 

O kadar güçlü hissetmiyorum henüz kendimi. 

Eskisi kadar değil. 

Eskiden olduğu gibi olamaz...

Sadece tek bir şeyden emimim. 

Bu ihtimal gerçekleşirse, ben her ne olursa olsun

Savaşırım, gelirim ve ışığını kaybetmene asla izin vermem.

Duygu Kara / 22 Nisan / 04:45