Hayal gücü ve paranoya

Bugünlerde bir yanım hayal gücü diğer yanım paranoya. Sağ yanımın sol yanıma göre daha ağır ve aksak olduğu ve sol majörün tüm vücudumu ele geçirdiği bir gün. Neden mi sol majör? Bunun nedenini size söyleyemem. Ruhumda bıraktığı o derin hissi tarif etmem mümkün bile değil. Çoğunlukla sol tarafıma biriken acı, bu kez sağ tarafımdaki en ücra noktalarımı rahatsız ediyor. Mantığım her ne kadar kabul etmese de, bu kez farklı bir hisle günüm aydınlanıyor. Sorunsuz bir gün geçirmeyi umuyorum. Başarmaya çalışıyorum. İç sesime kulak vermeyi deniyorum. Ama ne yapsam bu çatışma dinmiyor içimde... Dinlediğim ve dinleyeceğim her bir şarkı, sağ bölgemi daha da uyuşturuyor. Notaları her duyduğumda hayalgücüm ve paranoyam birden bire savaş haline geçiyor.

Sağım hayalgücüme güvenmek istiyor, sol tarafım paranoyalarımla beni başbaşa bırakıyor. Hangisine kanacağımı hangi yolu seçeceğimi bilemiyorum. Sağı seçsem hayalgücüm beni, ıssız ve berrak yarınlarıyla ödüllendirecek. Solu seçsem eskiye dair ne var ne yoksa tüm gerçekliğiyle yüzüme vurup beni uçurumun kenarında terk edip acılarımla yüzleşmemi sağlayacak.

İkisinin dengesini kurmak oldukça zor. Hayalgücüm günlük güneşlik, paranoyam karanlık hastane koridorları. Hayalgücüm parıldayan yıldızlar, paranoyam karabasanlar. Hayalgücüm çok soyut ve ulaşılmaz... Paranoyam çok somut ve acılar.

Acılar oldukça somut, oldukça görünür de...

"Yeter!" diye bağırıyor paranoyam. 

Hayal gücüm sessizce ağlıyor. 

Sessiz ve umutlu...

Her daim umudunu yitirmiyor.

( https://www.youtube.com/watch?v=aiw7ha2Yziw )

Savaş durmak bilmiyor. Belki inansam hep hayalgücüme koşacağım. Belki paranoyalarımı elimin tersiyle iteceğim. Belki inansam. İnandırılsam. Belki tek şey paranoyalarımı elimin tersiyle itmek isteyip itemememdir. Paranoyalarımı bedenimden çekip atmak istiyorum. Öyle bir his ki ne zaman güzel şeylere inansam ona yenik düşüyorum. Ruhumu o paranoyalardan çekip çıkarmak istiyorum. Hatta mümkünse ruhumu çekip çıkartmak istiyorum. Ama şuanlık tek ihtiyacım olan bedenimi terk etmesi. Ve... tek ihtiyacım olan hayalgücüme iki elle sarılıp, onu kollarımda uyutmak. Belki inansam. Belki... Bu savaş bitmeli... Hemen şimdi!

Duygu Kara