Üşümek hiç bu kadar güzel gelmemişti

Üşüyorum, Aylar sonra. Meğer nasıl güzel bir hismiş bu. Nasıl içime işliyor tabiat ananın fısıltısı. Nasıl da ben “benim” bu mevsimde. Her şeyi farklı duyuyorum. Her şey farklı geliyor. Aşk gibi. Her yer mutluluk kokuyor. Her yer turuncu. Anlam kazandı her şey. Üşümek bana farklı duygular beslememi sağladı. Farklı bir dünya, farklı bir iç yangını. Bulutlar her daim ıslak, ağaçlar çıplak, biz duygulu..Tabiat üzerinden tüm yorgunluğunu atarcasına hırslı. Ben üşümeyi seviyorum. Ben bu hissi seviyorum. Her şeyi seviyorum. Battaniyemi, kahve dolu kupamı, sıcacık kaloriferimi. Gök gürültüsünün şehvetli haykırışlarını. Yatağımın içine girip kitabımı bir solukta okumayı. Penceremden bulutlara el sallamayı. Üşümek hiç bir zaman bu kadar anlam kazandırmamıştı bana. Üşümek hiç bir zaman bu kadar şahane gelmemişti bana.

Şimdi rüzgarlar bile benim yönüme esiyor.

Şimdi her şey daha umutlu.

Rüzgar özgür, bulutlar özgün.

Tek gerçek dünyamda, ördüğüm ağlarımla

Gecemle, gündüzümle.

Tüm doğrularımla

İçimdeki bu üşüme hissiyle

Ölesiye mutluyum. Ölesiye seviyorum.

Ben soğuğu seviyorum.

Tüm o iç gıdıklamasıyla,

Tüm o is kokan dünyasıyla.

Tüm çıplaklığıyla,

Çıplak ağaçlar, çıplak ruhlar...

Hem soğuk tüm günahları örtermiş derler

Soğuk eller, soğuk tenler, soğuk dokunuşlar

Yağmurlar, Rüzgarlar,  Bulutlar

Tabiat ana bir lütuf gibi sunuyor bu mevsimi bana

Nasıl da mutluyum, soğuk ve beyaz dünyamda.

Duygu KARA