Geçmiş zamanda derin bir uyku

Uzun zaman. 

Çok uzun. 

Geçmişin çok ötesinde. 

Derin bir uykuda gibi bedenim. Geçmiş zamandan artan senler ve kaybettiğim benler. Kendimi hiç kendim gibi hissemediğim o lanet zamanlar. Tıpkı geçmişte olduğu gibi. Sen’li zamanlarda olduğu gibi. Ben hiç sen olamadım. Ben hiç bakamadım bir daha geçtiğin o toprak yollara... Çektiğim tüm uykusuzluklar... Hepsi.. Hepsi ...  Senin olabilmek içindi. Sen olmak içindi. Ben sevgilim.. Ben... Hiç ama hiç sen olamadım... Ben hiç seninle aynı gökyüzüne bakamadım. Hiç heyecanalanamadım ki! Hiç güneşte batmadı, zaman da durmadı. Telefonlar suskun. Sen olmayı bekliyor her şey... Can atıyor... Uyuyor zaman. Durmadı, derin uykulara attı tüm o sessiz terkedilişlerini. Bitti gitti sesin tıpkı bir yıldız gibi.  Söndü yok oldu. Yavaşça, sessizce. 

Ruh halimin karmaşası içimi titretiyor. BEN HİÇ SEN OLAMADIM. Bir tek sesini hafızama kazıdım. Rüyalarıma hapsettim silüetini. Kahve aromalı bir tütsü gibiydi kokun. Sonunda uçup gitti. Külleri savruldu odalarıma. Ben hiç ben olmadım. Ben seni düşünmekten içimdeki “beni” kaybettim. Kayıptım. Yıkık, dökük, PARAMPARÇA... Ben ne sen oldum ne de “ben” ben hep bizdim, sen ise hep “sen” ..... Ben hep öldüm içimde, sen hep sendin.

Duygu Kara