Rüyalar ormanı
Yeşildi. Yemyeşil. Gözlerim hiç bu kadar yeşili bir arada
görmemişti. Her yer parlıyordu. Havada müthiş hoş bir koku vardı. Güneş
ışınları ağaçların aralarından süzülüpp yerlerdeki çiçekleri aydınlatıyordu. Ne
bir filmde görmüştüm böyle bir orman ne de masal kitaplarında. Aşık olmuştum.
Doğaya, ormana, yeşile. Çimenler adeta bir yıldız gibi parlayıp gözlerimi
kamaştırıyordu. O kadar farklı bir diyardı ki burası. O kadar güzel. Ağaçların
gövdelerinde çıkan nar çiçeği rengindeki mantarlar, yavru ağzı rengindeki
çiçekler. Gerçekliğinden şüphe duymaya bile başlamıştım. Sık ağaçların altında
kendimi bir an film sahnesinde hissettim. Ama böylesine güzel bir orman hiç bir
yerde olamazdı. Hiçbir yazarın, hiç bir senaristin aklına gelemeyecek ayrıntılar
gizliydi. Tek başıma bir süre
dolandım. Bir an neden burda olduğumu düşündüm. Az önce ailemle piknik
yapıyordum ve aniden bir şey beni buraya götürmüştü. Görünür de ne bir aile, ne
de insanlar vardı. Ürpermemek elde değildi. Aklıma buranın fotoğrafını çekmek
geldi ama yanıma ne bir fotoğraf makinesi almıştım ne de bir cep telefonu.
Tekrar güneşin tam tepede olduğu tümseğin üzerine çıktım. Gökyüzü ağaç
dallarından zor zoraki gözüküyordu. Oradan ayrılıp ailemi aramaya başladım.
Değişik ve ürkütücü yerlerden geçtim. Bir türlü bulamıyordum onları. En sonunda
bir araba gördüm ve oraya doğru hızlıca koştum. İşte oradaydılar. Sanki
günlerdir onları arıyordum. Yorgundum.
Ailemde uzun süredir ortalıkta yok olmamdan şikayetçiydiler. Oldukları
yerde birazcık oturdum. Kalkma vakti gelmişti. İçimdeki bu şaşkınlık yaratan
olayı onları anlatmak istedim. Cesaretimi toplayıp anlatmaya başladım.
Şaşkınlıkla dinlemişlerdi. Babam bizi oraya götür öyleyse dedi. Bir an için
yola koyulduk. Güneş batmadan oraya ulaşmamız gerekti. Çok ürkütücü yerlerden
geçiyorduk. En sonunda bir kapıdan geçtik, kapı yosun tutmuş ve örümcek
ağlarıyla kaplıydı. Ona rağmen hiç korkmadan oradan geçtim. O büyülü yeri
bulmam gerekti. Bulamazsam hem aileme mahcup olacaktım hem de o büyülü yeri bir
daha görme imkanım olmayacaktı. Ama bir türlü yolu bulamamıştım. Saatlerce
gittiğimizi hatırlıyorum. Ormanın hiçbir yeri o yer kadar büyüleyici değildi.
Sonunda bulamayacağımızı anladık. Sanki orman bir labirentti ve hep aynı yerde
dönüp duruyorduk. İçime bir hüzün çöktü. Eve dönmeliydik. Geç olmuş, güneş
batmıştı. Geri dönüp arabamıza binip yola koyulduk. Gözlerim gidene kadar o
büyüleyici yeri aradı. Gökyüzüne baktım. Yıldızlar sadece bir bölgeye
toplanmıştı. İçimden “Acaba burası mı?” diye geçirdim. Oraya tekrar gitmeyi ne
kadar da istiyordum! Umutsuzca gözümde canlandırmaya başladım. Bir daha ne
zaman böylesine büyüleyici bir yer görecektim kimbilir. Yıldız gibi parıldayan
çimenler, sihirli çiçekler, yüce ağaçlar. Oraya nasıl ne şekilde geldiğimi hiç
bilmiyordum. Oraya beni getiren her neyse ona şükrettim. Umarım bir daha oraya
gidebilirim ve o büyüleyici havayı ciğerlerime tekrar doldurabilirim.
Yorumlar
Yorum Gönder