Ay beni izliyor

Aylı bir geceye daha merhaba. İçimde tarifi imkansız hisler mevcut. Boğuk ve can sıkan anılarım geliyor aklıma. İçimi saran korku, öfke ve telaş gözyaşlarım ile bir bütün olup içime akıyorlar. Ağlayamıyorum. Ay beni izliyor. Ben hep ona mutlu iken bakarım çünkü.ona bakıp mutlu olurum. Ama bugün nedense içimdeki karmakarışık duygulara engel olamıyorum. Karmaşığım… Sözüm ona şarkılar bile rahatlatamıyor içimi. İçimde ne varsa söküp, oyup çöpe atmak geliyor. Gözüme aylardır belki de yıllardır adam akıllı girmeyen uyku, bugün de uğramıyor. Hem ay tepedeyken uyuyamam. Balkonuma çıkıp onu izlerim. Şuan yaptığım da tam olarak bu. Kalbimi çıkarıp ay'ın huzuruna sunmak istiyorum. İçimdeki karmaşıklıklarım beni sonsuza kadar terk etmese de boğuk duygularım kaybolabilir. Sahi bunu yapabilir miyim? Gökyüzüne bakıyorum. Ay kızgın şekilde bana bakıyor. Bunu yapmamam gerektiğini söyler gibi. Sözünü dinliyorum. Şehrin ışıkları gözlerimi kamaştırırcasına parlıyor. Gözüm uzaklara gidip geliyor. Çok uzaklarda biri olduğu düşüncesine kapılıyorum. O kadar uzak ki. Işıklar bize engel oluyor. Bir türlü bir araya gelip kendi ışığımızda parlayamıyoruz. Tıpkı ay gibi. Çok uzaklarda. Ama beni izliyor. Her zaman. Işığından mahrum etmiyor fakat yanıma da uğramıyor. Hüzünlerim bir anda bir kuş olup çok uzaklara göç ediyor. Hüznün boşluğu yerini pişmanlığa bırakıyor. Peki neden diyorum… Neden? Hüznüm bile beni terk ediyorsa başka kim etmesin? Tekrar gökyüzüne bakıyorum. Evet o diyorum içimden. O! Sadece o beni terk etmez. Ama yanaşmazda. Işığını üzerime bırakıp sadece izler. Ruhumu aydınlatır. Ona ulaşmak neredeyse imkansız! Ama ışığıyla ruhuma ortak olur her seferinde. Evet onun adı Ay..

Duygu Kara