Hissiz şair

Bir şairin bitip tükenmiş mürekkebi gibiyim. Sevemiyorum, bir kağıdın kalemi sevdiği gibi. Asıl zor olan ne? Şairi mi sevmek? Kalemini mi? Üzgünüz duygularınız zaman aşımına uğradı diyor iç sesim. Okyanus defterimi açıp not alıyorum. Kalemim her zamankinden farklı görünüyor. Elimden akıp gidiyor kelimeler. Bir şairi sevmek bu kadar mı zor? Sersemliyorum. Kafamın içindeki kuzgunlar yer değiştiriyor. Beynimi didik didik açıp içindeki kelimeleri çalıp kaçıyorlar. Geleceği elimde tutmak istercesine kağıtları okuyorum. Kim görebilir geleceği? Tanrı mı? Bir kahin mi? Zaman aşımına uğramış duygularımla  iç sesim savaşıyor. Ruhum allak bullak benliğim siliniyor. Yitip giden duygular bir zamanlar olduğu gibi huzur vermiyor. Sevemiyorum ay’ın güneşi, yaprakların ağacı sevdiği gibi. Şairin mürekkebi ellerime bulaşıyor. Ellerimden silip atmak istercesine kağıtlara ellerimle şekiller çiziyorum. Hayal gücümün alamadığı bir boşluk kaplıyor içimi. Hiçbir sıcaklığın dolduramayacağı. Hiçbir sevginin yerine geçemeyeceği. Kurumuş bir okyanusum ben. Yansımaz artık ay’ın ışığı gövdeme. Tüm ışıklar üzerime kapanmış tüm gözler üzerime dikilmiş. Savaşımı hissiz bir şairin mürekkebinde boğularak veriyorum.

  

Duygu Kara