Melekler ve mavi ışıklı çiçekler

Melekler ağlıyor bu gece. Gökyüzünden birer birer düşüyorlar. Işıklarını yansıtmıyorlar dünyamıza.  Yansıtamıyorlar eskisi gibi. Onlar da vazgeçmiş,  kutsal sandıkları şey onlara ihanet etmiş. Kaç melek düşüyor gökyüzünden sayamıyorum. Geceye gündüz katıyorlar. Mavi ışıkların arasından düşüp toprağa karışıyorlar. Düştükleri yerde çiçekler açıyor. Mavi ışıklı çiçekler. Çiçeklere bakıp duraksıyorum. Hiç ışıklı çiçek görmemiştim daha önceleri. Hayır bu rüya olamazdı. Kesinlikle rüya değildi. Birden gökyüzünde bir surat belirdi. Kızgın öfkeli bir o kadar da yüceydi. Surata baktığım da bir anda vücudumda bir soğukluk hissettim. Buz kesmiş tir tir titriyordum. O yüzü ömrümün sonuna kadar unutamayacaktım. Bir anda kara sisli bulutlar o yüce ve kızgın yüzü örttü. Mavi ışıklı çiçeklerin içi rahat etti. Işıklarını rahatlıkla yansıtabiliyorlardı. Peki neden maviydi? Onların hikayesi beyaz ile başlamamış mıydı? Mavisoğuk bir renkti. Böylesine soğuk bir rengi tercih etmelerindeki sebep neydi? Durup biraz onları izledim. Sonra mavinin onlara ne kadar yakıştığını anladım. Sanki onlar maviyle yaratılmışlardı. Mavi onların ruhuydu. Ruhu? Belki gerçekten ruhlarıydı. Melekler gökyüzünden bir kristal parçası gibi düşerek mavi ışıklı bir çiçek olarak belirmişti.  Saatlerdir onları izliyordum. Adeta büyülerine kapılmıştım. Büyülenmiştim. Büyüleniyordum. Başım dönüyordu. Her tarafı mavi görmeye başlamıştım. İşte o an mavi renk tüm soğukluğunu bir kenara bırakıp bana sımsıcacık yönünü gösterdi. Mavi sıcaklıktı, mavi hayaldi, mavi büyüydü, mavi gökyüzüydü, mavi özgürlük, mavi barıştı, mavi bendim! Tüm duygular maviydi. O andan itibaren tüm hayatım maviydi. Tüm hislerim, tüm zamanlarım maviye bürünmüştü. Melekler mavinin gücünü ve sihrini bana göstermişlerdi. Arkamda tüm renkleri bırakarak tüm renklere elveda dedim.  Benim hiçbir renge ihtiyacım yoktu artık! Çünkü mavi bendim!

 Duygu Kara