Hayal Penceresi: "Hisler diyarı"

Son zamanlar da kendime acı çektirmekten başka bir şey yapmıyordum. Buna bir son vermem gerekti. Tüm yıldızları saymaya çalışıp ruhuma huzurlarını yaymaya çalışıyordum. Birden oturduğum yerden hızlıca kalkıp arka pencerenin olduğu yöne koştum. Evin her bir penceresi ayrı bir güzellik katıyordu. Her pencereden farklı bir güzellik farklı bir manzara görüyordum. Sol taraftan çoban yıldızını ve tüm yıldızları, sağ taraftan ise bulutların kapladığı ay’ı görüyordum. Çalışma masama oturdum. Ay ışığı çalışma masamın üzerindeki kağıda vuruyordu. Birden kağıdı elime aldım ve ay’a doğru tuttum. Işınları kağıt parçasını delip geçiyordu. Birden keskin bir parıltı yükseldi gökyüzünden. Kağıdı büyük bir telaşla yere fırlatıp sol tarafa koştum. Gökyüzüne beş dakikaya yakın baktım. Bir şey göremeyince yıldız kaydığını düşünüp araladığım yatağıma girerek hayal kurmaya başladım. Çoğu kez yapıyordum bunu. Ay’ın olmadığı zamanlar gece lambamı açıp ortamı loş hale getirip yumuşak yatağıma yatıp sabaha kadar hayal kuruyordum. Hayal kurmak için çoğu zaman uykusuz kalırdım. Bu beni mutlu eder ve gecenin bir an önce olması için sabırsızlanırdım. Kimseyle konuşmazdım. Son bir kaç aydır selamlaştıklarımla bile artık selam vermemeye iyice kendi kabuğuma çekilmeye başlamıştım. Bu durumdan rahatsız değildim. Ben yalnızken mutluydum, huzurluydum. Dünyam beni yalnızlığa itiyordu. Çünkü yalnız kalınca kendime dönüyordum. Kendim olabilmem yalnızlığımdandı. Etrafımdaki her kalabalıktan farklı yollarla sıyrılıyordum. Kimine bahaneler uydururak, kimiyle selamlaşmayarak, kimine yalanlar söyleyerek. Bir şekilde insanları hayatımda uzun süre düşünemiyordum.

Evim kayalıkların en tepesinde ay’ın tüm evrelerini görebilen bir evdi. Sarmaşıktan merdivenleri, tahtadan pencereleri vardı. Kendi dünyamda tanrıçalar yaratıp onları tanrılara aşık ediyordum. Kimi zamansa gökyüzünden yıldızları toplayıp odama ışık yapıyordum. Ay ile sohbet edip bulutlarla ufak çaplı seyahatlere çıkıyordum. Bu pencerelerden gökyüzüne bakarken kendimin kendim olduğunu hissediyordum. Bu pencereler farklı bir dünyaya açılıyordu. Sanki tüm samanyolu pencere dibime gelip merdiven oluşturarak beni gökyüzüne çıkaracakmış gibi geliyordu. Bunu hayal etmek nadir bulunan bir enstrümanı çalmak kadar etkileyici ve bir o kadar da tatmin ediciydi. Gerçeklerle üzüleceğime, sonsuza kadar yalnız kalıp hayal dünyam ile yaşamayı kabullenmiştim. Hayal kurmanın kimseye bir zararı olmazdı bana göre. Kimileri buna delilik bile demişti halbuki. Küçükken kendimi hep kırmızı başlıklı kızdan, külkedisi sindrelladan uzak görmüştüm.  Ben bir peter pan’dım., alice’dim. Hep kendime bir diyar yaratıp orada yaşadım. Çünkü hayat bana "Gerçek dünyadan ne kadar uzaklaşırsan o kadar mutlu olursun" diye bir cümleyi kafamın içine kazımayı öğretmişti. Diyarımın adı "Hisler diyarı"

idi. Bir çok hissi içinde bulunduran bir diyar. Bu diyara gitmeyi çok küçük yaşta öğrenmiştim. Minik bir bebekken belki de his perileri kulağıma o sihirli sözcükleri fısıldamışlardır. Kendime bir oyuncak hayal edip onu yarattım. Biraz daha büyüdüm taraktan mikrofon yaratmaya başladım. Biraz daha büyüdüm, hisler diyarının en güzel sesli perisi oldum. Biraz daha büyüdüm aşk’ı öğrendim. Biraz daha büyüdüm kafamın içinde hiç olmayan bir adam yarattım. Biraz daha büyüdüm, ona aşık oldum. Biraz daha büyüdüm, acı çekmeye başladım. Ve terkedildim. Terk edilmek gerçek dünyadakinden farksızdı. Gerçi gerçek dünyada nasıl bir his olduğunu da bilmiyordum. Her yıldız kaydığında onun geldiğini ve beni gizlice izlediğini biliyorum. Beni sevdiğini hala biliyordum.  Ondan uzaktım ama mutluydum da. Ne de olsa  ben kendi dünyamda mutluydum. Oda dünyamın bir parçasıydı ama kayıp bir parça. O gidince kendime sadece gökyüzünden oluşan bir dünya yarattım. Ufak seferli seyahatler yapıp ay ışığını yanıma alıp yine yatağıma dönüyordum. Belki de onu arıyordum. Ay’ın kraterli yüzünde, güneşin sıcak gülüşünde. Yıldızların o ihtişamlı parıltısında, bulutların şefkatinde, rüzgarın sesinde.. Her yerde... Gerçek dünyaya az da olsa dönüş yaptığımda ne kadar canımın yandığını fark ediyordum. Sonra oturup kendime kızıyordum. İnsanların varlığına bakıp onlar adına utanıyordum. Dünya çok düzensiz ve aşağılık bir yerdi. Dünya üzerindeki tüm insanlar hayal gücünden yoksun ve kibirli insanlardı. Birazcık hayal kurabilseler belki de dünya daha yaşanılabilir bir hale gelecekti. Tümü ve çoğunluğu hayal dünyasında yaşayan insanlara deli gözüyle baktıkları için bu kavramı anlayacaklarını pekte sanmıyorum. Kimse sizi hayal kurduğunuz için hapse atmayacak, yada suçlamayacak. Veyahut siz hayal kurduğunuz için yargılanmayacaksınız. Hayalgücü bize sunulan eşsiz nimetlerden biri. Hayal kurarken doyduğunuzu hissediyorsanız, gerçekten yaşıyorsunuz demektir. Neden hayal etmek değil de hayal kurmak derseniz, "Hayal kurmak"ın gerçekten bir şeyleri baştan yaratmak olduğu ayrıntısını unutmamanızı tavsiye ederim.

Bu pencereler bana hayallerimi elimde sımsıkı tutmayı öğretti.  Baktığım her başka gün başka bir hikayaye doğru yol alıyordum. Her yeni gün başka bir hayal ile yeniden doğuyordum.

“Hayal kurmak değerli bir taş gibidir. Toprak altından binbir zahmetle çıkarılan. Ve hiçbir yerde kolaylıkla bulunmayan. Hayal kurmak bir mücevherdir. Saklamasını ve takmasını bilirsen”

Hayal kurun, güneşi ellerinizde hissedin. Ay’a sevginizi sunun, yıldızların ışığını alıp hayallerinizi aydınlatın. Ağaçlara adınızı yazıp rüzgarın onu gökyüzüne uçurmasını bekleyin...

Duygu KARA

2 Ekim/2013