Belki kaç kez inip çıkmışlığım var, belki de çok kez benim güçsüz bedenimi taşımışsındır. Belki bir gün bu merdivenleri çıktığım gibi geri inerim ne dersin? Belki bu son çıkışımdı, bu çıkışın birde inişi var. Ama son olacak hissediyorum. Bu merdivenler ağır ağır inip bir daha asla ardıma bakmayacağım. Eğer ardıma bakarsam tüm basamaklar feryat edecek, belki de hiç umursamayacaklar. Bu merdivenlerin tek farkı yürümüyorlar! Aslında bunlar sadece göz yanılması. Sadece zaman dursun ama o merdivenleri birlikte çıkmalıymışız gibi. Ama yapamam. Bu merdivenler ikimize dar gelir, sığamayız. Güçsüz bedenim senin heybetli kollarında yıkılır, kırılır. Buna ne ben ne de gözlerim dayanabilir. Ben son basamaktan aşağıya doğru geri geri inmekteyken, bana o meşhur son bakışını atıyorsun. Koluma hafifçe dokunup bana küçük bir elveda bırakıyorsun. Ardıma bakmıyorum artık. Hani derler ya yaşanılan her şey kişiye olgunluk katarmış. Çok olgunlaşmadım, ama çok bildim, çok gördüm. Hep o tepedekiler, tepetaklaklar. Tepedekilerin canı cehenneme! Herkes kendine göre tepede, herkes zirvede. Bilhassa sen. Şimdi, merdivenlerin en başındayım. Düşünüyorum da, o merdivenleri çıkmamın en önemli nedeni kimdi? Aklım başıma geliyor. Bir daha asla senin yolundan gitmeyecektim, çıktığın o basamaklara basmayacaktım. Kendime aşağılarda mütevazi bir hayat kuracaktım. Pişman mıydım? Hayır. Olamazdım. Bana soracak soru bırakmadın. Şimdi tepedesin. Ama ya gözümdeki değerin? Sıfırın altında eksi sıfır. Hani hep görürüz ya, yürüyen merdivenlerin insanlığa kolaylıklarını. İnanın insanlar hiç bir iyiliğe değmez. Ben yürüyemeyen merdivenimde hala en başta, hala mutluyum. Tepede olupta, MUTSUZLUĞUN DİBİNDE OLMAKTANSA MUTLULUĞUMLA YAŞARIM çok daha iyi.
Duygu KARA
Yorumlar
Yorum Gönder